پژوهشی در پایه مووری (رثا)

چکیده :
مرثیه سرایی از گونه های موجود و رایج در ادبیات اکثر زبانها و گویشهاست. ادبیات کردی جنوبی نیز که با گویشهای کلهری و فَیلی شناخته میشود، از کاربرد این نوع ادبی به دور نمانده است. در نوعی از مرثیه که در ابیات کردی نام دارد، افتخارات، خصلتهای "مور " یا " پاێه مووری" جنوبی اصطلاحاً پسندیده، گاهی ویژگیهای ظاهری و دیگر ویژگیهای نیکِ عزیز از دسترفته بر شمرده میشود؛ گاهی نیز گوینده در لابه لای این یادکرد، برای مصائب خود به لابه و زاری میپردازد. زن، مرد خانه و کودک، از جمله منسوبانِ از دسترفتهی فرد هستند که در مرثیههای کردی جنوبی از آنها نام برده میشود. نویسندگان این پژوهش، با بررسیهای میدانی در میان مردان و زنان کهنسال- بهعنوان حافظان اصلی سوگسرودهها - این مویه ها را
بهعنوان یکی از نمودهای فرهنگی، " مور " گردآوری کردند و بهمنظور تبیین ضمن دسته بندی، به بررسی مضامین و تبیین و تحلیل آنها پرداختند.

نویسندگان مقاله:
مسعود باوانپوری: دانشجوی دکتری زبان و ادبیات عربی، دانشگاه مدنی آذربایجان
سکینه آزادی: کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه ایلام
وحید سجادیفر: کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور
منبع: پژوهش نامه ادبیات کردی