به گزارش خبرنگار کردپرس، «راضیه خاقانی»؛ فعال مدنی در یادداشتی به واکاوی علت فراموشی صنایع دستی در قروه پرداخته و بر ضرورت بازآفرینی هنرهای دستی بومی با برنامه ریزی اصولی و دایر کردن بازارچه های دائمی و عمومی تأکید دارد.
در این یادداشت آمده است: آن هنگام را به یاد داریم و نسل جدید شاید به سختی به درک آن پی ببرد که در سخت ترین شرایط زندگی و با کمترین امکانات؛ دستان ماهر زنان و مردان خوش ذوق منطقه قروه بر تار و پود تخیل، نقشی نو پدید می آورد که امروزه در گوشه و کنار هر خانه ای نشانی از آن هویت هنری بومی پیدا می شود؛ فرش، جاجیم، گلیم، لحاف و ... نمونه هایی از این هنر است که هنوز پاینده و شگفتی آفرین بوده و انسان را به بالندگی ذوق و لطافت روح پیشینیان سرزمین خود فرا می خواند. روزگاری در همین منطقه «فرش دلبران و مالوجه، سنگ پای قزلجه کند، ساخته های سنگی مرمر قصلان، آهنگری قروه و همین طور نخ ریسی و تهیه پارچه های دست باف مانند پلیور، شال بافی و گیوه دوزی و نمدمالی» زبانزد منطقه بود. به خصوص فرش" نُه گل" (دوقوز گوول) که بافت زیبای آن در «مالوجه و دلبران» تأکیدی بود بر باورهای سنتی ترک زبان ها در شهرستان قروه.
با وجود چنین پیشینه فاخر، امروزه غبار فراموشی بر هنرهای بومی شهرستان ما نشسته و گنجینه ارزشمندی از هویت و فرهنگ این دیار پهناور را در پستوی خاطره ها پیوند زده است. شناسایی، معرفی و احیای این هنرها به طور یقین تحول بزرگی در حوزه هنر و صنایع دستی قروه پدید خواهد آورد. می توان با تلفیق سنت و مدرنتیه، هنرهای دستی این منطقه را با توجه به ظرفیت های موجود به طور کاربردی و فراگیر توسعه داد. این موضوع علاوه بر احیای تاریخ و فرهنگ، رونق اقتصاد اشتغال و گردشگری را در پی خواهد داشت و این مهم توجه و برنامه ریزی مسئولان، کارشناسان و فعالان عرصه صنایع دستی را در این باره می طلبد.
در واقع نباید هنرهایی که سال ها برای آن زحمت کشیده شده و هر یک به اندازه چند کتاب بار فرهنگی و تاریخی دارد، به آسانی دستمایه فراموشی گردد. ایجاد بازارچه دائمی صنایع دستی در حال فعالیـت در جنـب میـدان شورای قروه فرصت خوبی خواهد بود تا ضمن اشتغال، صنایع دستی این منطقه را دوباره بر سر زبان ها اندازد. از آنجا که این مسیر محل تردد مسافران و گردشگران زیادی به سمت بانه و سایر شهرهای کردستان است، ایجاد این بازارچه کمک قابل توجه ای به فروش و بازاریابی این صنایع خواهد داشت.
بدون شک شرافت هنرهایی که با دست هنرمندان بومی ساخته یا بافته می شوند ارزش و اهمیت بالایی از تولیداتی دارد که وارد می شوند و منجر به بیکاری جوانان و فراموشی هنرهای ما می گردد. «سنگ پای قزلجه کند، فرش نُه گل دلبران، هنرهای دست ساز سنگ مرمر قصلان و تابلو فرش هایی» که در خانه های بیشتر روستاهای شهرستان بافته می شوند می تواند انسجام بیشتری داشته باشد. کافی است که اندکی اهمیت داده شود و غرفه های صنایع دستی شهرستان پیوسته و مداوم در معرض نمایش باشد. همین طور ایجاد غرفه های نمایشگاهی در ایام خاص در روستای سیاحتی و زیارتی «باباگرگر» می تواند در این زمینه به کمک ما بیاید. بیشتر این هنرها می تواند برای پرکردن اوقات فراغت جوانان مدنظر قرار گیرد. چرا که عشق به صنایع دستی هنرمند را عاشق خود می‌کند.
احیای هنرهای بومی منطقه قروه، فرآیندی زمان بر است که نیاز به مطالعات تخصصی و برنامه ریزی بلند مدت و کاربردی دارد. بازاریابی و سرمایه گذاری در این راستا و جذب بودجه های حمایتی و ترویجی هنرمندان، فرصت بهره برداری درست از صنایع دستی ما را افزایش می دهد و توسعه آن را فراهم می آورد./
