زه‌لان و شه‌که‌تی/حه‌سه‌ن مو‌حه‌مه‌دی

 

زه لان دوشه و داچه له کانم،

وه ک دار بی گلاو روتی با زورمه خاده لی؛

پیره‌شه‌ویش داچه‌ڵه‌کیام

بێ ئه‌وه زه‌لان بۊد.

له به‌رته‌ڵار، له ناو کفه‌ی با

هه‌ساره‌گا‌ن نواڕیم و

هه‌ناسه‌ڵ کیشام؛

چه‌نی خه‌و، تا که‌ی خه‌و، لێد بێزیامه!

تا ‌گه‌یده چل

سه‌ره‌و خواره‌کی تێده به‌ردا

(ئاخ، بوچه ئه‌و‌نه زۊێ!)

ئه‌و ئانه‌سه که‌سه‌گانت وا دێ نیین

شه‌و وه شه‌و ‌تێنه خه‌ودا

تا بێنه گه‌لده‌و – ته‌نیا نه‌مینی، له‌ی سه‌ره‌و خوارکیه؛

کوڵه و په‌ژاره له‌ پا نه‌خاده‌ت، نه‌که‌فێ.

 

له‌ی به‌ینه

 وێنه‌ی مانگ بی‌هه‌ساره

هاتن و چۊین نه‌نه‌م فه‌ره‌تره

هه‌ر واجۊره وا:

مناڵ گه‌وره کرد؛

ده‌وڵه‌ت ئێمایت کرد؛

خشت برێ و سواخ ‌دا و ماڵ چه‌ر‌مگه‌و کرد،

کوڕی سه‌رواز روانه ئه‌کرد و

وه‌ی ئه‌خسته ڕێ.

ئانێ‌گیش گشتی دامه‌رزان

جا زه‌لانه شه‌وێ،

- وه‌ک تاکه دار باگامه‌گی پاڵ کێفه چه‌رموو-

چویه ناو جییه‌گی و وت:

 ئاێ، باوکم ڕو، پرووزکیام... !

شه‌که‌تێ نه‌یشت بیژی:

چاو خه‌یرم ها شووندانه‌وه، براگانم. 

ئیسه داچه‌ڵه‌کیاێه

هه‌ر وه‌ک جاران- گورج و گوڵ –

تا ده‌س کوڕه ‌زاگه‌ی بورێد له‌ێ سه‌رو خواریه نه‌که‌فێد؛

ئه‌ێه‌ریش که‌فت وه بزه‌و بیژێ:

روڵه شیرینه‌گه‌م، چه دۆزیده‌و؟

مشته خالیه‌‌گه‌م بنێده ناو ده‌سێ و ماچیگی کاد و بیژێ:

ئاوه‌گت بوخوه و برو بخه‌فه روڵه!

تا بۊیه هه‌ر وا بۊیه،

ئه‌ونه زه‌لان‌یه‌ل هاتنه و رۊینه؛

هه‌ڵاژه

شه‌که‌تێ!

حه‌سه‌ن موحه‌مه‌دی